De nakende fusieplannen binnen het kader van Route 30 zorgen voor veel beroering. Gezien het ingrijpende karakter van deze plannen is dat ook begrijpelijk. Ze zullen bepalen hoe – en vooral waar – velen onder ons na 2030 hun roeping als leerkracht kunnen waarmaken.

Vaak horen we dan het woord ‘wij’: het gaat dan om leerkrachten van een van de betrokken scholen, om de scholengemeenschap, om een aantal leerkrachten die zich op een bepaalde manier engageren om hun standpunt te vertolken … Vandaar dat ook wij, de leerkrachten van het Hast, onze stem willen laten horen.

​

Dat we ons tot nu toe wat op de vlakte gehouden hebben heeft o.a. te maken met de wijze waarop het debat gevoerd wordt. In een poging om argumenten op tafel te leggen, merken we dat communicatie soms meer de polemiek aanwakkert dan dat ze standpunten verheldert. Gezien de betrokkenheid die iedereen - gelukkig maar - voor zijn of haar ‘stiel’ voelt, is dat – weer – begrijpelijk, maar wij kiezen ervoor niet mee te stappen in een polariserende wijze van communiceren.

​

Maar onze terughoudendheid om grootse media-initiatieven op touw te zetten, komt ook voort uit een andere houding tegenover het hele gegeven van deze fusie. Gezien de fusie die we zelf achter de rug hebben, mogen we onszelf ondertussen wel als ervaringsdeskundigen beschouwen, en als dusdanig weten we hoe complex een dergelijk samensmeltingsproces is. Als de dag er is dat we allemaal samen rond tafel zitten, kan deze expertise ons allemaal helpen bepaalde valkuilen te vermijden die dit proces voor ons niet altijd gemakkelijk hebben gemaakt. Maar verandering biedt ook kansen.

​

Vanuit het Hast zien wij ook bepaalde mogelijkheden die deze fusie kan bieden. Het bredere aanbod maakt het voor onze leerlingen makkelijker om over te schakelen naar een klas of richting die beter aansluit bij zijn of haar noden – zonder van school te moeten veranderen. Dat sneller kunnen schakelen kan de negatieve gevolgen van het zo beruchte watervalsysteem wat temperen.

​

We zien ook mogelijkheden wat betreft de kruisbestuiving die kan plaatsvinden tussen collega’s: we kunnen heel wat van mekaar leren. Hoe verschillend onze leerlingen ook mogen zijn – of lijken? – de ervaring die op de betrokken scholen aanwezig is, kan een goudmijn aan expertise zijn die ons kan laten groeien in onze job.

Samen weerspiegelen we ook beter de maatschappelijke realiteit: onze samenleving is niet opgebouwd uit hokjes waar mensen alleen anderen ontmoeten als die een gelijkaardige achtergrond of profiel hebben. De wereld is meer divers geworden, grenzen tussen groepen van mensen vervagen. Laten we daarin meestappen, in plaats van dat te ontkennen.

​

De bezorgdheid leeft dat er door de fusie een mastodontschool ontstaat, wat afbreuk zou doen aan de kwaliteit van het geboden onderwijs en leerlingen en leerkrachten laat verloren lopen in een school waar ze zich een nummertje voelen. Zolang er echter sprake is van autonoom functionerende domeinscholen, hebben wij er vertrouwen in dat deze grootschaligheid geen nadeel hoeft te zijn. Naar buiten toe profileren we ons als een belangrijke speler binnen het lokale onderwijslandschap, naar binnen toe behouden we de focus op elk onderscheiden domein.

​

Ja, collega's, verandering schrikt af. Ja, collega's, samenwerken biedt uitdagingen. Ja, uit je comfortzone stappen betekent dingen achterlaten. Wij, leerkrachten van het Hast, weten dat maar al te goed. Maar laten we over onze schaduw stappen. Laten we het hokjesdenken loslaten. Laten we ook de mogelijkheden (h)erkennen. Laten we een positief verhaal schrijven dat verder reikt dan de eerste, ongetwijfeld moeilijke stappen, een verhaal dat ook een perspectief biedt voor de toekomst.

​

​